Muzeum Wsi

W centrum wsi, w połowie drogi między pałacem Bölöny a kościołem reformowanym, znajduje się jeden z najstarszych budynków miejscowości. Tylko fragmenty murów klasztoru, które można znaleźć w fundamentach nawy kościoła, są starsze. Dawniej służył jako dwór rodziny ziemiańskiej, aż do momentu wybudowania naprzeciwko pałacu Bölöny. Wtedy stracił swoją pierwotną funkcję, został przekształcony w spichlerz i przestał być używany jako budynek mieszkalny. Budynek pierwotnie miał większą powierzchnię niż to, co pozostało do dziś. Świadczą o tym fragmenty murów odkryte podczas różnych prac ziemnych obok budynku, po stronie północnej. Na mapie katastralnej z 1885 roku budynek został już oznaczony jako gospodarczy, z dzisiejszym planem. Podobnie jak inne nieruchomości w obrębie wsi, na początku XX wieku József Bölöny sprzedał również ten budynek. Nadal pełnił funkcję spichlerza i był własnością Futura, a później, po II wojnie światowej, Państwowego Przedsiębiorstwa Obrotu Zbożem. Po zmianie ustroju budynek, który ponownie stracił swoją funkcję, został zakupiony przez przedsiębiorcę Józsefa Máté. Przez wiele lat stał pusty i niewykorzystany, aż w 2009 roku właściciel podjął decyzję o przekazaniu budynku w użytkowanie wsi na 100 lat. Dzięki temu możliwe było stworzenie godnego miejsca dla Muzeum Wsi. W pierwszym pomieszczeniu budynku znajduje się zestaw pokój-kuchnia-spiżarnia z pierwszej połowy XX wieku, który stara się oddać atmosferę tamtych czasów. Znajdują się tutaj łóżko, kołyska, szafa, kołyska bujana, stół, piec kaflowy, naczynia, gliniane dzbany, szklanki, miski oraz naczynia związane ze spiżarnią (dzban na olej, niecki, beczka na kapustę, prasa do sera, krajalnica do tytoniu, łopaty do pieczenia itp.). Drugie pomieszczenie pozwala na prezentację codziennych narzędzi użytkowych. Znajdują się tutaj przedmioty używane przez wiejskiego rolnika w codziennym życiu: kilka bardzo ciekawych, nieznanych wielu osobom przedmiotów, takich jak np. siewnik ręczny, który działał jako prosta maszyna siewna, siekacz do siana, narzędzie do ciągnięcia słomy, ostrzałka wodna, narzędzie do tuczenia gęsi itp. Znajdują się tutaj również narzędzia związane z obróbką lnu: międlica, grzebienie, kołowrotki, zwijarki oraz krosno, które odwiedzający chętnie wypróbowują. W jednym z kątów znajdują się narzędzia związane z rybołówstwem: sieć do przechowywania ryb, sieć do rzucania, kosz na ryby, spodnie rybackie, waga, oskard do lodu oraz zdjęcia z przeszłości i teraźniejszości gospodarstwa rybnego. Naprzeciwko wejścia znajduje się największa sala Muzeum Wsi, która służy również jako miejsce wystaw czasowych zgodnych z tożsamością muzeum. Obecnie mieści się tutaj wystawa makat, która jest regularnie odświeżana dzięki coraz większej liczbie darczyńców. Wciąż można zobaczyć również fragmenty wystawy dywanów, które również wzbogacają kolekcję muzeum. W sali znajdują się trzy szklane gabloty z różnymi przedmiotami, z których najbardziej popularne to: kolekcja starych monet, stare książki, śpiewniki psalmowe, kalendarze oraz obraz przedstawiający herby 64 komitatów. Harmonium z początku XX wieku zostało podarowane muzeum przez Kościół Baptystów. Znajduje się tutaj także stara kredensowa szafa oraz stara ławka lub kołyska bujana, na której wielu odwiedzających odpoczywa podczas wizyty. Znajdują się tutaj również stare ubrania, które odwiedzający z radością przymierzają i robią sobie w nich zdjęcia. Kolejne pomieszczenie zostało nazwane przez odwiedzających „pokojem z lat 50.”, ponieważ oddaje atmosferę lat 50. XX wieku. Podwójne pościelone łóżko, dwie szafy, stolik nocny, lustro, krzesło, stół przywołują wspomnienia naszych babć. Podobną atmosferę oddaje część kuchenna z dawnym piecem, taboretem, miską na stojaku, koszem na brudną bieliznę oraz naczyniami w kredensie, dzbanami na tłuszcz, kanami itp. Maszyny do szycia, gobeliny, portret króla Macieja, lustro ścienne, figurka przedstawiająca młodą kobietę. Na szafie walizki, stare radia. Znajdują się tutaj również mundury ofiarowane muzeum: strażnika wałowego, policjanta, żołnierza. Muzeum Wsi, które powstało dzięki dobrowolnym darowiznom mieszkańców wsi, posiada wiele cennych eksponatów. Wśród odwiedzających z dalszych stron byli również życzliwi ludzie, którzy podczas kolejnych wizyt lub za pośrednictwem innych osób wzbogacili naszą kolekcję. Przy zejściu do piwnicy, w dobrze widocznym miejscu, umieszczono około 240-letnie drzwi wejściowe do lokalnego kościoła reformowanego, które zostały podarowane muzeum przez Kościół Reformowany. Na zewnętrznych ścianach Muzeum Wsi można zobaczyć różne przedmioty użytkowe (np. widły drewniane, jarzmo dla krów, kosz do suszenia owoców, małe niecki, łopaty do pieczenia, narzędzie do usuwania chwastów, łyżka do gotowania mydła itp.).

Parking dostępny

Więcej informacji

W pierwszym pomieszczeniu budynku znajduje się zestaw pokój-kuchnia-spiżarnia z pierwszej połowy XX wieku, który stara się oddać atmosferę tamtych czasów. Znajdują się tutaj łóżko, kołyska, szafa, kołyska bujana, stół, piec kaflowy, naczynia, gliniane dzbany, szklanki, miski oraz naczynia związane ze spiżarnią (dzban na olej, niecki, beczka na kapustę, prasa do sera, krajalnica do tytoniu, łopaty do pieczenia itp.). Drugie pomieszczenie pozwala na prezentację codziennych narzędzi użytkowych. Znajdują się tutaj przedmioty używane przez wiejskiego rolnika w codziennym życiu: kilka bardzo ciekawych, nieznanych wielu osobom przedmiotów, takich jak np. siewnik ręczny, który działał jako prosta maszyna siewna, siekacz do siana, narzędzie do ciągnięcia słomy, ostrzałka wodna, narzędzie do tuczenia gęsi itp. Znajdują się tutaj również narzędzia związane z obróbką lnu: międlica, grzebienie, kołowrotki, zwijarki oraz krosno, które odwiedzający chętnie wypróbowują. W jednym z kątów znajdują się narzędzia związane z rybołówstwem: sieć do przechowywania ryb, sieć do rzucania, kosz na ryby, spodnie rybackie, waga, oskard do lodu oraz zdjęcia z przeszłości i teraźniejszości gospodarstwa rybnego. Naprzeciwko wejścia znajduje się największa sala Muzeum Wsi, która służy również jako miejsce wystaw czasowych zgodnych z tożsamością muzeum. Obecnie mieści się tutaj wystawa makat, która jest regularnie odświeżana dzięki coraz większej liczbie darczyńców. Wciąż można zobaczyć również fragmenty wystawy dywanów, które również wzbogacają kolekcję muzeum. W sali znajdują się trzy szklane gabloty z różnymi przedmiotami, z których najbardziej popularne to: kolekcja starych monet, stare książki, śpiewniki psalmowe, kalendarze oraz obraz przedstawiający herby 64 komitatów. Harmonium z początku XX wieku zostało podarowane muzeum przez Kościół Baptystów. Znajduje się tutaj także stara kredensowa szafa oraz stara ławka lub kołyska bujana, na której wielu odwiedzających odpoczywa podczas wizyty. Znajdują się tutaj również stare ubrania, które odwiedzający z radością przymierzają i robią sobie w nich zdjęcia. Kolejne pomieszczenie zostało nazwane przez odwiedzających „pokojem z lat 50.”, ponieważ oddaje atmosferę lat 50. XX wieku. Podwójne pościelone łóżko, dwie szafy, stolik nocny, lustro, krzesło, stół przywołują wspomnienia naszych babć. Podobną atmosferę oddaje część kuchenna z dawnym piecem, taboretem, miską na stojaku, koszem na brudną bieliznę oraz naczyniami w kredensie, dzbanami na tłuszcz, kanami itp. Maszyny do szycia, gobeliny, portret króla Macieja, lustro ścienne, figurka przedstawiająca młodą kobietę. Na szafie walizki, stare radia. Znajdują się tutaj również mundury ofiarowane muzeum: strażnika wałowego, policjanta, żołnierza. Muzeum Wsi, które powstało dzięki dobrowolnym darowiznom mieszkańców wsi, posiada wiele cennych eksponatów. Wśród odwiedzających z dalszych stron byli również życzliwi ludzie, którzy podczas kolejnych wizyt lub za pośrednictwem innych osób wzbogacili naszą kolekcję. Przy zejściu do piwnicy, w dobrze widocznym miejscu, umieszczono około 240-letnie drzwi wejściowe do lokalnego kościoła reformowanego, które zostały podarowane muzeum przez Kościół Reformowany. Na zewnętrznych ścianach Muzeum Wsi można zobaczyć różne przedmioty użytkowe (np. widły drewniane, jarzmo dla krów, kosz do suszenia owoców, małe niecki, łopaty do pieczenia, narzędzie do usuwania chwastów, łyżka do gotowania mydła itp.).

Grupa docelowa

Wycieczki szkolne
Rodziny z małymi dziećmi
Rodziny ze starszymi dziećmi
Seniorzy
Grupy przyjaciół

Inne usługi

Dom Ludowy Arcydzieła architektury ludowej można wciąż znaleźć w Biharugra. Dwa domy kryte strzechą, każdy mający ponad dwieście lat, stoją w środku i na końcu głównej ulicy nazwanej na cześć królowej Elżbiety. Jeden z nich obecnie pełni funkcję domu ludowego. Budynek o powierzchni 100 m² powstawał etapami i jest charakterystycznym wiejskim domem. Początkowo był to zapewne trójdzielny budynek, podzielony na pokój, kuchnię oraz sień z komorą. Później dobudowano osobny budynek gospodarczy w postaci stajni, a następnie przestrzeń między nimi została zabudowana, tworząc dodatkową zewnętrzną komorę. Budynek, zgodnie z ówczesnymi zwyczajami, jest domem mieszkalnym z glinianymi ścianami i dachem krytym strzechą, z fundamentami z ubitej ziemi. W części mieszkalnej wykonano stropy z drewnianych belek, na których ułożono warstwę gliny od spodu i pokryto strzechą od góry. Konstrukcja dachu od strony ulicy to mały dach dwuspadowy z naczółkiem. W domu znajduje się piec chlebowy oraz wbudowane palenisko. W 2010 roku budynek trafił do gminy w bardzo złym stanie. Był tak zniszczony, że remont był nieunikniony. W ramach renowacji odnowiono cały dach, zniszczone stropy i ściany. Naprawiono również okna i drzwi elewacyjne, odprowadzono wodę opadową, uporządkowano otoczenie domu i wykonano pleciony płot od strony ulicy. Ponieważ budynek jest jednym z najstarszych domów mieszkalnych w Biharugra, mieszkańcy traktują go jako historyczną pamiątkę i wartość, a także objęli go ochroną lokalną. Obecnie gmina prezentuje budynek jako dom ludowy dla zainteresowanych.

5538 Biharugra, Erzsébet utca 130

Literacki Dom Pamięci Pála Szabó Biharugra wielu osobom kojarzy się z jednym z najwybitniejszych pisarzy ludowych, Pálem Szabó. Jego pierwsze dzieło ukazało się w jednym z numerów „Körösvidék” w 1927 roku, którego sukces zainspirował go do dalszej twórczości. Po reportażach przesłanych do „Körösvidék” jego teksty publikował Endre Bajcsy-Zsilinszky w „Előörs”. Jego pierwsza powieść, Ludzie (Emberek), została wydana w 1930 roku przez drukarnię Sylvester, a następnie przez wydawnictwo Franklin i przetłumaczona na obce języki. Już wtedy Zsigmond Móricz określił go jako największą obietnicę węgierskiej literatury. Jego książki ukazywały się w licznych wydaniach. Prawdziwe sukcesy odnosił dzięki powieściom, w których z własnych doświadczeń odtwarzał przeszłość swojego ludu. Ponadto pisał również udane scenariusze filmowe. Za swoją twórczość otrzymał między innymi nagrodę Baumgartena w 1949 roku, nagrodę Józsefa Attili w 1950 roku oraz nagrody Kossutha w 1951 i 1954 roku. Pál Szabó w swoim domu w Biharugra urządził na werandzie gabinet. Gdy pracował nad jakimś większym dziełem, zawsze wracał, by je ukończyć. Wracał do tego domu, na tę ulicę, do tej glinianej chaty, z której kiedyś wyruszył na szczyty życia literackiego. Po śmierci pisarza w 1970 roku rodzina urządziła tutaj pokój pamięci, w którym zgromadzono jego ulubione przedmioty codziennego użytku i meble. Literacki Dom Pamięci Pála Szabó, założony przez córkę pisarza, od 1973 roku przyjmuje zwiedzających, a później oficjalnie uzyskał status muzeum. W 2007 roku odsłonięto tablicę pamiątkową umieszczoną po wschodniej stronie budynku, obok wejścia, na której wymieniono 42 znane i znaczące osoby. Osoby, które odwiedziły ten dom jako goście Pála Szabó. W Literackim Domu Pamięci Pála Szabó, odnowionym wiosną 2008 roku, można dziś zwiedzać dawny gabinet i bibliotekę pisarza, które przez cały tydzień z wielką serdecznością i pod okiem kompetentnych przewodników czekają na odwiedzających.

5538 Biharugra, Szabó Pál utca 46

Lokalizacje
Muzeum Wsi

W centrum wsi, w połowie drogi między pałacem Bölöny a kościołem reformowanym, znajduje się jeden z najstarszych budynków miejscowości. Tylko fragmenty murów klasztoru, które można znaleźć w fundamentach nawy kościoła, są starsze. Dawniej służył jako dwór rodziny ziemiańskiej, aż do momentu wybudowania naprzeciwko pałacu Bölöny. Wtedy stracił swoją pierwotną funkcję, został przekształcony w spichlerz i przestał być używany jako budynek mieszkalny. Budynek pierwotnie miał większą powierzchnię niż to, co pozostało do dziś. Świadczą o tym fragmenty murów odkryte podczas różnych prac ziemnych obok budynku, po stronie północnej. Na mapie katastralnej z 1885 roku budynek został już oznaczony jako gospodarczy, z dzisiejszym planem. Podobnie jak inne nieruchomości w obrębie wsi, na początku XX wieku József Bölöny sprzedał również ten budynek. Nadal pełnił funkcję spichlerza i był własnością Futura, a później, po II wojnie światowej, Państwowego Przedsiębiorstwa Obrotu Zbożem. Po zmianie ustroju budynek, który ponownie stracił swoją funkcję, został zakupiony przez przedsiębiorcę Józsefa Máté. Przez wiele lat stał pusty i niewykorzystany, aż w 2009 roku właściciel podjął decyzję o przekazaniu budynku w użytkowanie wsi na 100 lat. Dzięki temu możliwe było stworzenie godnego miejsca dla Muzeum Wsi. W pierwszym pomieszczeniu budynku znajduje się zestaw pokój-kuchnia-spiżarnia z pierwszej połowy XX wieku, który stara się oddać atmosferę tamtych czasów. Znajdują się tutaj łóżko, kołyska, szafa, kołyska bujana, stół, piec kaflowy, naczynia, gliniane dzbany, szklanki, miski oraz naczynia związane ze spiżarnią (dzban na olej, niecki, beczka na kapustę, prasa do sera, krajalnica do tytoniu, łopaty do pieczenia itp.). Drugie pomieszczenie pozwala na prezentację codziennych narzędzi użytkowych. Znajdują się tutaj przedmioty używane przez wiejskiego rolnika w codziennym życiu: kilka bardzo ciekawych, nieznanych wielu osobom przedmiotów, takich jak np. siewnik ręczny, który działał jako prosta maszyna siewna, siekacz do siana, narzędzie do ciągnięcia słomy, ostrzałka wodna, narzędzie do tuczenia gęsi itp. Znajdują się tutaj również narzędzia związane z obróbką lnu: międlica, grzebienie, kołowrotki, zwijarki oraz krosno, które odwiedzający chętnie wypróbowują. W jednym z kątów znajdują się narzędzia związane z rybołówstwem: sieć do przechowywania ryb, sieć do rzucania, kosz na ryby, spodnie rybackie, waga, oskard do lodu oraz zdjęcia z przeszłości i teraźniejszości gospodarstwa rybnego. Naprzeciwko wejścia znajduje się największa sala Muzeum Wsi, która służy również jako miejsce wystaw czasowych zgodnych z tożsamością muzeum. Obecnie mieści się tutaj wystawa makat, która jest regularnie odświeżana dzięki coraz większej liczbie darczyńców. Wciąż można zobaczyć również fragmenty wystawy dywanów, które również wzbogacają kolekcję muzeum. W sali znajdują się trzy szklane gabloty z różnymi przedmiotami, z których najbardziej popularne to: kolekcja starych monet, stare książki, śpiewniki psalmowe, kalendarze oraz obraz przedstawiający herby 64 komitatów. Harmonium z początku XX wieku zostało podarowane muzeum przez Kościół Baptystów. Znajduje się tutaj także stara kredensowa szafa oraz stara ławka lub kołyska bujana, na której wielu odwiedzających odpoczywa podczas wizyty. Znajdują się tutaj również stare ubrania, które odwiedzający z radością przymierzają i robią sobie w nich zdjęcia. Kolejne pomieszczenie zostało nazwane przez odwiedzających „pokojem z lat 50.”, ponieważ oddaje atmosferę lat 50. XX wieku. Podwójne pościelone łóżko, dwie szafy, stolik nocny, lustro, krzesło, stół przywołują wspomnienia naszych babć. Podobną atmosferę oddaje część kuchenna z dawnym piecem, taboretem, miską na stojaku, koszem na brudną bieliznę oraz naczyniami w kredensie, dzbanami na tłuszcz, kanami itp. Maszyny do szycia, gobeliny, portret króla Macieja, lustro ścienne, figurka przedstawiająca młodą kobietę. Na szafie walizki, stare radia. Znajdują się tutaj również mundury ofiarowane muzeum: strażnika wałowego, policjanta, żołnierza. Muzeum Wsi, które powstało dzięki dobrowolnym darowiznom mieszkańców wsi, posiada wiele cennych eksponatów. Wśród odwiedzających z dalszych stron byli również życzliwi ludzie, którzy podczas kolejnych wizyt lub za pośrednictwem innych osób wzbogacili naszą kolekcję. Przy zejściu do piwnicy, w dobrze widocznym miejscu, umieszczono około 240-letnie drzwi wejściowe do lokalnego kościoła reformowanego, które zostały podarowane muzeum przez Kościół Reformowany. Na zewnętrznych ścianach Muzeum Wsi można zobaczyć różne przedmioty użytkowe (np. widły drewniane, jarzmo dla krów, kosz do suszenia owoców, małe niecki, łopaty do pieczenia, narzędzie do usuwania chwastów, łyżka do gotowania mydła itp.).
Biharugra Erzsébet utca 50

Zobacz lokalizację
Lokalizacje
Dom Ludowy

Arcydzieła architektury ludowej można wciąż znaleźć w Biharugra. Dwa domy kryte strzechą, każdy mający ponad dwieście lat, stoją w środku i na końcu głównej ulicy nazwanej na cześć królowej Elżbiety. Jeden z nich obecnie pełni funkcję domu ludowego. Budynek o powierzchni 100 m² powstawał etapami i jest charakterystycznym wiejskim domem. Początkowo był to zapewne trójdzielny budynek, podzielony na pokój, kuchnię oraz sień z komorą. Później dobudowano osobny budynek gospodarczy w postaci stajni, a następnie przestrzeń między nimi została zabudowana, tworząc dodatkową zewnętrzną komorę. Budynek, zgodnie z ówczesnymi zwyczajami, jest domem mieszkalnym z glinianymi ścianami i dachem krytym strzechą, z fundamentami z ubitej ziemi. W części mieszkalnej wykonano stropy z drewnianych belek, na których ułożono warstwę gliny od spodu i pokryto strzechą od góry. Konstrukcja dachu od strony ulicy to mały dach dwuspadowy z naczółkiem. W domu znajduje się piec chlebowy oraz wbudowane palenisko. W 2010 roku budynek trafił do gminy w bardzo złym stanie. Był tak zniszczony, że remont był nieunikniony. W ramach renowacji odnowiono cały dach, zniszczone stropy i ściany. Naprawiono również okna i drzwi elewacyjne, odprowadzono wodę opadową, uporządkowano otoczenie domu i wykonano pleciony płot od strony ulicy. Ponieważ budynek jest jednym z najstarszych domów mieszkalnych w Biharugra, mieszkańcy traktują go jako historyczną pamiątkę i wartość, a także objęli go ochroną lokalną. Obecnie gmina prezentuje budynek jako dom ludowy dla zainteresowanych.
Biharugra Erzsébet utca 130

Zobacz lokalizację
Lokalizacje
Literacki Dom Pamięci Pála Szabó

Biharugra wielu osobom kojarzy się z jednym z najwybitniejszych pisarzy ludowych, Pálem Szabó. Jego pierwsze dzieło ukazało się w jednym z numerów „Körösvidék” w 1927 roku, którego sukces zainspirował go do dalszej twórczości. Po reportażach przesłanych do „Körösvidék” jego teksty publikował Endre Bajcsy-Zsilinszky w „Előörs”. Jego pierwsza powieść, Ludzie (Emberek), została wydana w 1930 roku przez drukarnię Sylvester, a następnie przez wydawnictwo Franklin i przetłumaczona na obce języki. Już wtedy Zsigmond Móricz określił go jako największą obietnicę węgierskiej literatury. Jego książki ukazywały się w licznych wydaniach. Prawdziwe sukcesy odnosił dzięki powieściom, w których z własnych doświadczeń odtwarzał przeszłość swojego ludu. Ponadto pisał również udane scenariusze filmowe. Za swoją twórczość otrzymał między innymi nagrodę Baumgartena w 1949 roku, nagrodę Józsefa Attili w 1950 roku oraz nagrody Kossutha w 1951 i 1954 roku. Pál Szabó w swoim domu w Biharugra urządził na werandzie gabinet. Gdy pracował nad jakimś większym dziełem, zawsze wracał, by je ukończyć. Wracał do tego domu, na tę ulicę, do tej glinianej chaty, z której kiedyś wyruszył na szczyty życia literackiego. Po śmierci pisarza w 1970 roku rodzina urządziła tutaj pokój pamięci, w którym zgromadzono jego ulubione przedmioty codziennego użytku i meble. Literacki Dom Pamięci Pála Szabó, założony przez córkę pisarza, od 1973 roku przyjmuje zwiedzających, a później oficjalnie uzyskał status muzeum. W 2007 roku odsłonięto tablicę pamiątkową umieszczoną po wschodniej stronie budynku, obok wejścia, na której wymieniono 42 znane i znaczące osoby. Osoby, które odwiedziły ten dom jako goście Pála Szabó. W Literackim Domu Pamięci Pála Szabó, odnowionym wiosną 2008 roku, można dziś zwiedzać dawny gabinet i bibliotekę pisarza, które przez cały tydzień z wielką serdecznością i pod okiem kompetentnych przewodników czekają na odwiedzających.
Biharugra Szabó Pál utca 46

Zobacz lokalizację