Kozárd

Το όνομα του Κοζάρντ υποδηλώνει ότι ένα τμήμα του λαού των Χαζάρων, που έφτασε μαζί με τους Ούγγρους κατακτητές, εγκαταστάθηκε σε αυτή την περιοχή. Κατά τον Μεσαίωνα, υπήρχαν δύο οικισμοί κοντά στο Κοζάρντ: το Κοζάρβελγκυ και το Βαράσκαλαπάτς. Ο δεύτερος πιθανότατα ήταν οχυρωμένος τόπος, με το όνομά του να προέρχεται από τη λέξη «Βαράσκαλαπάτς». Το 1413, ο βασιλιάς Σιγισμούνδος παραχώρησε και τους δύο οικισμούς στην οικογένεια Ντερέντσενι. Το Κοζάρντ αναφέρεται για πρώτη φορά σε οθωμανικά φορολογικά αρχεία το 1633, όπου καταγράφονται τρία φορολογήσιμα νοικοκυριά εκείνη την εποχή. Μέχρι το 1770, το χωριό ανήκε στον πρίγκιπα Μίκλος Εστερχάζι και στην οικογένεια Μαρσόφσκι. Κατά τον 18ο αιώνα, Ούγγροι και Σλοβάκοι εγκαταστάθηκαν στο ερημωμένο χωριό. Αυτό αποδεικνύεται από τοπικά γεωγραφικά ονόματα (Τράβνικ, Ποχάνκα, Ντουμπίνα) και κοινά επώνυμα (Φιγκούρα, Κόλαρ, Κόβατς, Μπαγκίνσκι, Τάκατς, Τσαλόφσκι, Οράβετς, Μάλι, και αργότερα Κοντάκ). Από τον 18ο αιώνα έως τα μέσα του 20ού αιώνα, η ιδιοκτησία του χωριού άλλαξε συχνά, με τα κτήματα να περνούν από τις οικογένειες Εστερχάζι, Μαρσόφσκι, Κάλνοϊ Έντρε Άνταλ, Πλάχι Γιούλα και Χάτβανι–Ντόιτς. Το 1865, τα δύο τρίτα του χωριού καταστράφηκαν από πυρκαγιά. Στη συνέχεια, το 1873, μια επιδημία χολέρας, διάρροιας και αφυδάτωσης αποδεκάτισε τον πληθυσμό, προκαλώντας σοβαρό πλήγμα στο Κοζάρντ. Οι κάτοικοι κυρίως ζούσαν από τη γεωργία, και το κρασί που παραγόταν στην περιοχή Κοζάρντ–Έτσεγκ ήταν κάποτε φημισμένο σε όλη τη χώρα. Ωστόσο, τη δεκαετία του 1880 και του 1890, η επιδημία φυλλοξήρας (ένα έντομο που εισήχθη από την Αμερική, στο οποίο οι ευρωπαϊκές ποικιλίες αμπελιού δεν είχαν αντοχή) προκάλεσε τεράστια καταστροφή. Οι αμπελώνες του Κοζάρντ δεν γλίτωσαν, και η αμπελουργία έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή. Παρά τις προσπάθειες, η παραγωγή κρασιού της περιοχής δεν ανέκτησε ποτέ την παλιά της αίγλη. Σήμερα, το μόνο απομεινάρι της κάποτε ακμάζουσας οινοποιητικής παράδοσης είναι τα λαξευμένα στον βράχο κελάρια κρασιού, χαρακτηριστικά των γύρω χωριών.